|
|||||||||
|
Cyklop |
|||||||||
|
|||||||||
|
|||||||||
| CYKLOP Za siedmioma górami, za siedmioma morzami, na Wiecznie Zielonym Kontynencie leżał Wiecznie Zielony Las. W lesie tym i wokół niego, od wielu stuleci elfy, krasnale i ludzie prowadziły zgodny żywot. Dbali o rośliny i zwierzęta, i o to, aby nikomu nigdy niczego nie zabrakło. Kraina ta, mlekiem i miodem płynąca, była istnym rajem na ziemi do czasu, aż nie pojawił się w niej wielki i straszny stwór. Ów stwór był sześciokrotnie większy od najwyższego człowieka w Wiecznie Zielonym Lesie. Był równy wzrostem młodym sosnom, miał potężne ramiona, a jego głowę zdobiło tylko jedno oko. Swym wyglądem wzbudzał wielki strach mieszkańców lasu. Zapytacie pewnie, jak znalazł się w Wiecznie Zielonym Lesie? Złocistoskrzydłe elfy widziały, jak pewnego dnia wyszedł z morza i wszedł do lasu depcząc wszystko swymi wielkimi stopami. Niszczył nimi zagajniki, ogrody przez pokolenia pielęgnowane przez ludzi i elfów. Tąpnięcia jego kroków echo leśnie niosło kilometrami wprawiając mieszkańców krainy w zgrozę. Na trzeci dzień od pojawienia się olbrzyma ludzie, krasnale i elfy zebrały się, by na srebrzystej polanie aby zaradzić problemowi. Wszyscy byli zgodni, iż stwór nazwany przez nich Cyklopem musi przestać niszczyć las. Najbardziej wojowniczo wołały krasnale, które postanowiły wziąć na siebie ciężar przepędzenia olbrzyma. Ludzie jednak doradzali połączenie sił, gdyż wtedy z pewnością szansę na sukces misji wzrosną. Nagle, ku zdziwieniu wszystkich, głos zabrała, siedząca na ramieniu ludzkiego chłopca malutka elfka Mutriel: - Dajcie mi jeden dzień, a zaradzę problemowi. – I nie czekając na zgodę zgromadzenia odleciała pozostawiając za sobą złocistą łunę. Mutriel nie szukała długo Cyklopa. Głębokie ślady po jego stopach były bardzo wyraźne i prowadziły na skraj Wiecznie Zielonego Lasu; na wybrzeże. Bardzo się zdziwiła widząc Cyklopa siedzącego na kamieniu, przy brzegu. Olbrzym patrzył w horyzont morza i wzdychał ciężko. Mutriel podleciała do niego, a że była dwa razy mniejsza od jego paznokcia, postanowiła przywitać się z nim, mówiąc wprost do jego ucha, żeby być w ogóle usłyszana i zauważona. - Witaj, Cyklopie! Jestem… - Kto tu jest!? – krzyknął spanikowany olbrzym zrywając się na równe nogi i machając w panice wielkimi rękami. Mutriel ledwie uniknęła uderzenia jego potężnych ramion. – Słuch mam doskonały, ale cię nie widzę! – wołał Cyklop. – Pokaż się! - Jestem Mutriel. Jestem elfką z Wiecznie Zielonego Lasu – odpowiedziała podlatując przed jego twarz, żeby mógł ją widzieć. – Ludzie i krasnale są na ciebie źli, że depczesz plony ich całorocznej pracy. - Ach! Jakaś ty malutka! – zakrzyknął, lecz zaraz westchnął tak głęboko, że Mutriel musiała wytężyć wszystkie swoje siły, by nie dać się zdmuchnąć olbrzymowi. – Wiedziałem, że znowu zrobiłem coś nie tak! Jestem taki duży i niezdarny! Mam słaby wzrok i dlatego nie widzę dokładnie gdzie stąpam. Co z tego, że mam doskonały słuch, skoro mieszkańcy wszystkich krain uciekają na mój widok. Wiem, że jestem brzydki. Jestem duży, niezdarny i mam tylko jedno oko. Jestem skazany na wieczną tułaczkę bez rodziny i przyjaciół. Dlatego właśnie tu przyszedłem. Zaraz wejdę do morza i nigdy więcej mnie nie zobaczycie. Proszę cię tylko, Mutriel, przeproś wszystkich mieszkańców waszej krainy za szkody, które wyrządziłem swoją niezgrabnością. Cofnąłbym wszystko, gdybym mógł. - Ależ możesz! – wykrzyknęła Mutriel. – Jesteś duży i silny! Ktoś taki przyda się w Wiecznie Zielonym Lesie. Zawsze znajdzie się dla ciebie jakaś praca, a to, że potrafisz chodzić po dnie morza też się przyda. Będziesz mógł łowić dla nas ryby, przynosić owoce morza, a w zamian staniesz się jednym z nas! Co ty na to? Cyklop uśmiechnął się szeroko. - Nie mógłbym sobie wyobrazić większego szczęścia. Jedyne, czego pragnę, to mieć rodzinę i przyjaciół. Jestem taki osamotniony. Marzę, by osiąść w Wiecznie Zielonym Lesie! Uradowana Mutriel poprowadziła Cyklopa do zgromadzenia ludzi i krasnali, którzy w pierwszym momencie przerazili się na widok olbrzyma. Jednak, gdy tylko Mutriel opowiedziała im całą jego historię, zapałali do niego wielką sympatią. Przyjęli go do swego grona i poprosili, by wraz z nimi zamieszkał w Wiecznie Zielonym Lesie. Cyklop nie posiadał się ze szczęścia. Obiecał chodzić wyznaczonymi specjalnie dla niego ścieżkami w lesie, pomagać jego mieszkańcom i regularnie zaopatrzać ich w owoce morza. Jeszcze tego dnia ludzie, elfy i krasnale wyprawili wielką ucztę na cześć nowego i, jakże niezwykłego mieszkańca Wiecznie Zielonego Lasu. Cyklop pokochał ów krainę i był szczęśliwy, że znalazł tu przyjaciół. Wreszcie jego tułaczka szczęśliwie dobiegła końca, za co dozgonnie był wdzięczny malutkiej elfce Mutriel. Koniec. © Ireneusz Mazurek 30 kwietnia 2003 |
|||||||||
|
|
|||||||||
|
|||||||||
|
|
|||||||||
|
Powyższy tekst został
opublikowany w serwisie opowiadania.pl. |
|||||||||