Ostatni Obrońcy Kresów

UŻYTKOWNIK

Nie zalogowany
Logowanie
Załóż nowe konto

KONKURS

W marcu nagrodą jest książka
LATA
Annie Ernaux
Powodzenia.

SPONSOROWANE

Dzwonnik z Notre Dame

W gruzy się sypie...

Bliskie spotkania

Chodźmy...

Róża cz. 5

Tutaj kończy się śledztwo. Czy Hank odnajdzie Różę i zabójcę Rufusa?

Sen o Ważnym Dniu

Opowiadanie napisane na konkurs związany ze słowem "JUBILEUSZ". Horror... swego rodzaju (nie do końca poważny).

Podstęp

Historia trudnej miłości, która powraca po latach.

Liście lecą z drzew

Krótki wiersz

Dwa dni z życia wariata.

Rozważania o normalności? Co to jest normalność a co nienormalność?

Brak

Wiersz filozoficzny

Zapach deszczu.

Takie moje wspomnienia.

Nowa Atlantyda

Jedna z przyszłości futurystycznych zawartych w e-booku "Futurystyka" (Przyszłość kiepska)

REKLAMA

WYBIERZ TYP

Opowiadanie
Powieść
Scenariusz
Poezja
Dramat
Poradnik
Felieton
Reportaż
Komentarz
Inny

CZYTAJ

NOWE OPOWIAD.
NOWE TYTUŁY
POPULARNE
NAJLEPSZE
LOSOWE

ON-LINE

Serwis przegląda:
1688
użytkowników.

Gości:
1688
Zalogowanych:
0
Użytkownicy on-line

REKLAMA

POZYCJA: 80699

80699

Ostatni Obrońcy Kresów - prolog

Data
17-08-31

Typ
P-powieść

Kategoria
Wojna/Historia/Przyjaźń

Rozmiar
3 kb

Czytane
4143

Głosy
0

Ocena
0.00

Zmiany
17-08-31

Dostęp
W -wszyscy

Przeznaczenie
W-dla wszystkich

Autor: Dzik13

Podpis: Dominik Skibiński

Wstęp do opowieści o oddziałach podziemia antykomunistycznego na Kresach Wschodnich

Opublikowany w:

Sierpniu

Ostatni Obrońcy Kresów - prolog

Grupa żołnierzy maszerowała żwawo przez las. Ich głośny śpiew słychać było z daleka. Prowadzący ich dowódca intonował słynną pieśń „O mój Rozmarynie”, którą wszyscy w oddziale lubili i ochoczo śpiewali, za każdym razem, kiedy wódz zaczynał ją intonować. Kapral Jawor nie był jednak zbytnio zadowolony z częstego powtarzania jednego utworu, więc zaproponował dowódcy, że mógłby spróbować zaintonować kilka innych, mniej znanych piosenek marszowych. Wtedy wódz klepnął go w ramię i powiedział:
- Andrzej, ty spróbować możesz, ale nie wiem, czy będą za tobą powtarzać.
Po czym roześmiał się serdecznie i zaczął kontynuować „O mój Rozmarynie”.
…
Był rok 1944. II wojna światowa dobiegała już końca, jednak dla Polaków nie były to dobre czasy. Do kraju wkroczyli bowiem idący na Berlin Sowieci, którzy z początku udawali przyjaznych rodowi Lecha, jednak z czasem zaczęli pokazywać swe prawdziwe oblicze. Coraz częściej dochodziło do zuchwałych incydentów ze strony Armii Czerwonej. Jej oddziały często zatrzymując się na nocleg w kresowych wioskach, urządzały burdy. Pijani żołnierze palili chałupy, mordowali chłopów i porywali dziewki. Pogłoski te uważano jednak raczej za plotki, ponieważ rosyjskie dowództwo zapewniało, iż są dla Polaków przyjaciółmi i wyzwolą ich spod jarzma niemieckiego. Jednakże chłopi najbardziej wysuniętych na wschód wiosek dowiadywali się już, jak naprawdę wygląda przyjaźń polsko-sowiecka.
Armia Krajowa ogłosiła akcję „Burza”, czyli akcję przyjmowania do kraju sowietów jako przyjaciół i wspomaganie ich w wędrówce na zachód. Generał Tadeusz Bór-Komorowski, dowódca AK niezbyt ufał Rosjanom, jednakże wprowadzenie „Burzy” nie było jego pomysłem, lecz całego sztabu polskiego podziemia. Jak dotąd, głównym wrogiem byli naziści, a Stalin cały czas zapewniał, iż ma pokojowe wobec Rzeczypospolitej zamiary i przeprasza za zdradę w 39’. W ramach skruchy wypuścił z więzień wielu polskich żołnierzy oficerów i pozwolił im opuścić kraj. Niejeden jednak uważał, że Stalin wcale nie żałuje ataku na Polskę i gdyby nie wypuścił więźniów, miałby kłopoty z Churchillem i innymi alianckimi szychami.
W ramach akcji „Burza” zarządzono operację „Ostra Brama”, mającą na celu wyzwolenie Wilna z rąk niemieckich wraz z Armią Czerwoną. Wiele oddziałów partyzanckich ruszało teraz w kierunku miasta, aby mieć swój udział w walce. Niektórzy dowódcy nie ufali jednak Rosjanom na tyle, by walczyć przy ich boku.
…
Na „Ostrą Bramę” zmierzał właśnie niewielki oddział partyzancki, którego członkowie ochoczo umilali sobie marsz pieśniami wojennymi. Licząca kilkudziesięciu członków grupa była wcześniej jednym z plutonów w oddziale cichociemnego, majora „Ponurego”. Niestety, major poległ niedawno podczas akcji we wsi Jewłaszcze i oddział zaczął się kruszyć. Dowództwo próbowało zapanować nad tą sytuacją, jednakże wielu żołnierzy wolało opuścić grupę. Tak zrobił też pluton dowodzony przez podporucznika Anatola Radziwonika zwanego „Olechem”, zmierzający właśnie w kierunku Wilna…..

Podpis:

Dominik Skibiński

31.07.2017

Dodaj ocenę i (lub) komentarz

ZALOGUJ SIĘ ŻEBY DODAĆ OCENĘ

Twoja ocena:


5	4,5	4	3,5	3	2,5	2	1,5	1

ZALOGUJ SIĘ ŻEBY DODAĆ KOMENTARZ

Twój komentarz: