Bajka i nie tylko

UŻYTKOWNIK

Nie zalogowany
Logowanie
Załóż nowe konto

KONKURS

W październiku nagrodą jest książka
Wielki Gatsby
Francis Scott Fitzgerard
Powodzenia.

SPONSOROWANE

Imagine

Bo życie się zmienia, ale się nie kończy...

Bliskie spotkania

Chodźmy...

Sen o Ważnym Dniu

Opowiadanie napisane na konkurs związany ze słowem "JUBILEUSZ". Horror... swego rodzaju (nie do końca poważny).

Targ - Dzień VII - Rozdział XXVI

Zbliżało się południe. Zielonka brnął przez zapchany Kwadrat w stronę Tentu. Tłum wprawdzie gromadził się głównie na tyłach wielkiego namiotu, jednak chętnych gapiów było oczywiście więcej niż miejsca wokół podwyższenia...

Mefisto i Carmen

"Nie moja w tym wina, że jak to bywa w świecie Los z przekory nici gobelin życia plecie."

Nowozrodzenie

Czym jest zbawienie.

Nowa Atlantyda

Jedna z przyszłości futurystycznych zawartych w e-booku "Futurystyka" (Przyszłość kiepska)

Nowa płeć

Wierszyk satyryczny

Ró-ża

Na skrawku zapisane

Tezeusz

Piosenka z audiobooka "Dopalacze poetyckie"

REKLAMA

WYBIERZ TYP

Opowiadanie
Powieść
Scenariusz
Poezja
Dramat
Poradnik
Felieton
Reportaż
Komentarz
Inny

CZYTAJ

NOWE OPOWIAD.
NOWE TYTUŁY
POPULARNE
NAJLEPSZE
LOSOWE

ON-LINE

Serwis przegląda:
973
użytkowników.

Gości:
972
Zalogowanych:
1
Użytkownicy on-line

REKLAMA

POZYCJA: 80409

80409

Bajka i nie tylko

Data
17-02-27

Typ
O-opowiadanie

Kategoria
Dla dzieci/Komedia/-

Rozmiar
7 kb

Czytane
7404

Głosy
0

Ocena
0.00

Zmiany
19-03-01

Dostęp
W -wszyscy

Przeznaczenie
W-dla wszystkich

Autor: Kemilk

Podpis: Józef Kemilk

Ja, Karolka,Bdziągwa i Prucha, czyli całkiem zwyczajna bajka.

Opublikowany w:

https://wcaletak.blogspot.com/;

Bajka i nie tylko

– Możesz odłożyć tę gazetę i opowiedzieć bajkę Karolce?

Zimny głos małżonki wyrwał mnie ze świata gazet. Spojrzałem na wykrzywione w podkówkę usta i nie miałem wątpliwości, że dyskusja jest złym rozwiązaniem. To nie było pytanie, a niecierpiące zwłoki zadanie do wykonania. Odłożyłem gazetę i poszedłem do córki.

– Cześć kwiatuszku, opowiem ci bajkę na dobranoc – powiedziałem i uśmiechnąłem się. Wyglądała jak aniołek, pod kołderką ozdobioną niebieskimi hipopotamami.

–Dobrze tatusiu. – Karolka przytuliła się do swojego misia i przymknęła oczka.

– Dawno, dawno temu, za górami za lasami mieszkała sobie …

– … hołota brudnych karłów.

Z okna dobiegł niski głos Bździągwy.

– Tato, co to jest, tam na oknie? – Przerażona Karolka, aż podskoczyła na łóżku.

– To Dziabąk, nie wiem, skąd się wziął. Co ty tu robisz? – zwróciłem się do kosmatego stworzonka.

Bdziągwa zeskoczył z parapetu i zupełnie bezczelnie wszedł na łóżko Karolki.

– A przyszedłem sobie. Wczoraj byłem za waszym oknem i jak słyszałem te twoje pożal się boże bajki, to mi się zrobiło żal twojej córeczki. Ta bajka była tak nudna, iż mało co nie zasnąłem za tym oknem. Prawie bym zginął przez ciebie. – Stwór oskarżycielsko spojrzał na mnie.

Już chciałem odparować i zmieszać z błotem stworka, już otwierałem usta, by zbluzgać potwora, gdy zupełnie niespodziewanie z odsieczą przyszła Karolka.

– Tata ładne opowiada bajki – powiedziała i przestraszona schowała głowę pod poduszkę.

Kosmaty stwór przybliżył się do dziewczynki i próbował się do niej przytulić.

– Tato, on strasznie drapie, weź go stąd – płaczliwie krzyknęło moje dzieciątko.

Obserwowałem to wszystko i normalnie krew się we mnie gotowała. Ten bezczelny stwór wchodzi do łóżka córki i jeszcze się wymądrza. Podkopuje mój autorytet, bezczelny włochaty dziwak.

– Zejdź Dziabąk z łóżka i spadaj. Nie mam czasu na przepychanki z tobą. Prosił cię ktoś o radę? – ryknąłem na nieproszonego gościa.

– Jestem Bdziągwa, a nie Dziabąk – mówiąc to, nieznacznie odsunął się od dziewczynki, nie schodząc jednak z łóżka. – Teraz jej nie kłuję, to powinno być spoko, co nie?

Popatrzyłem na stworka i ręce mi opadły. Nieraz słyszałem opowieści o tych bezczelnych stworkach i zawsze w nich powtarzano, iż trzeba się z nimi obchodzić zdecydowanie, ale i ostrożnie. Jako iż nie przeszkadzał Karoli, pozwoliłem mu siedzieć na łóżku i kontynuowałem opowieść.

– Karły mieszkały sobie spokojnie w domku nad rzeką, łowiły ryby, uprawiały ogródek …

– … a w sobotę wieczór spotykały się ze złą czarownicą Lucyllą i napadały na pobliskie wioski – w swoim stylu dokończył Bdziągwal.

Już miałem zaprotestować, gdy na parapecie pojawił się kolejny stwór. Jego srebrno zielone futerko śmiesznie sterczało na jego okrągłym ciele. Niestety była to jedyna śmieszna część. Wielkie wystające z buzi kły budziły strach, a czerwone oczy wzmacniały efekt. Szczęście w nieszczęściu było takie, iż nie był on zbyt groźny. Niestety był okropnie namolny i nie do usunięcia.

– Tato, ja się boję. Wygoń go! – Karola krzyczała, wskazując na Pruchę.

– Nie bój się kotku, on ma tylko taki niezbyt ciekawy wygląd. Tak naprawdę to bardzo spokojne stworzonko.

Tymczasem Prucha zeskoczyła z parapetu, wskoczyła na łóżko i przytuliła się do córki. Tym razem Karolka nie protestowała, gdyż futro stworka było miłe w dotyku, a jego ciałko przyjemnie ją ogrzewało. Postanowiłem nie przejmować się gośćmi i kontynuować opowiadanie bajki.

– Tak naprawdę Lucylla była czarownicą, ale zupełnie niegroźną i nie napadała na wioski, tylko w ciemności bawiła się wraz z karłami w podchody. Pewnej ciemnej sobotniej nocy …

– … pojawił się zły czerwony smok i postanowił zjeść wszystkie karły – kontynuował Bdziągwa, śmiejąc się ze swojej wersji bajki.

– … ale pojawił się bardzo prawy i odważny karzeł Zenek, który wyzwał smoka na pojedynek – dokończyła Prucha, krzyżując plany Bdziągwie.

Karolka ponownie zamknęła oczy i z zainteresowaniem słuchała opowieści.

– Zenek ubrał piękną lśniącą zbroję, wziął do ręki ostry jak brzytwa miecz i ruszył w poszukiwaniu smoka – kontynuowałem opowieść.

– Niestety nie uszedł zbyt daleko, gdyż nie wiadomo skąd, na dotąd bezchmurnym niebie pojawiły się wielkie czarne chmury, z których lunął rzęsisty deszcz. Momentalnie piękna zbroja Zenka zardzewiała, a on sam nie mógł się dalej ruszyć. – dopowiedział Bdziągwal i łypnął złowrogo na mnie i na Pruchę.

– Bezradny po raz ostatni podniósł uzbrojoną nogę i tak zastygł. Gdyby nie podmuch wiatru, który go przewrócił, odważny Zenek do dziś stałby w środku lasu w zardzewiałej zbroi. – kontynuowała Prucha, dostosowując opowieść do koncepcji Bdziągwy.

– Bolesny upadek Zenka, oprócz negatywnych skutków w postaci siniaków i zadrapań, miał też jeden pozytywny, jego zbroja rozpadła się na tysiące części a on był wolny – opowiadałem dalej tą coraz to dziwniejszą bajkę.

– Pech chciał, iż Zenek miał ubrane jedynie majtki, tym samym, po rozbiciu zbroi, strój Zenka był mocno niekompletny, a on sam przemoczony i zmarznięty nie miał ochoty na walkę ze smokiem. – zadowolony Bdziągwa dopowiedział swoje.

– Na szczęście, gdy ruszał walczyć ze smokiem, jedna z najpiękniejszych karlic, podarowała mu tobołek z kompletnym ubraniem. Zenek wygrzebał spod zardzewiałej zbroi tobołek, wyciągnął ubrania i się ubrał – dokończyłem.

– Niespodziewanie, przed Zenkiem pojawił się czerwony smok, który otworzył wielką paszczę i do jego nosa doszedł obrzydliwy smród. – Bdziągwa ponownie postanowił zepsuć bajkę.

– Zenek znany ze swojego dobrego wzroku, zauważył, iż jeden z zębów smoka jest w opłakanym stanie i postanowił mu pomóc. Na migi pokazał mu, co sądzi o jego uzębieniu i przekonał go do usunięcia chorego zęba. – bardzo przytomnie Prucha kontynuowała bajkę, a ja odetchnąłem, gdyż tym razem jej część była do przyjęcia.

Widząc, iż oddech Karolki stał się miarowy, a ona sama zapada w sen, postanowiłem zakończyć bajkę.

– Ponownie pogrzebał w zardzewiałej zbroi i znalazł tam miecz, który jak się okazało, był w całkiem dobrym stanie. Podszedł do smoka i przy pomocy miecza, stosując zasadę dźwigni, wyrwał bolący ząb. Smok po chwilowym ostrym ataku bólu poczuł wielką ulgę. Podziękował Zenkowi za pomoc i obiecał, iż nigdy nie skrzywdzi żadnego karła.

Karolina już spała, co nie przeszkodziło Bdziągwie dokończyć bajkę po swojemu.

– Odlatujący smok śmiał się z naiwności Zenka. Wiadomo przecież, iż nie dotrzyma słowa.

– Potwory, Karolka już zasnęła, czy możecie tym samym sobie pójść.

Zarówno Bdziągwa, jak i Prucha grzecznie zeskoczyli z łóżka, wskoczyli na parapet i krzyknęli na pożegnanie.

– Do zobaczenia jutro.

Ich słowa brzmiały złowieszczo i już czułem niepokój przed jutrzejszym wieczorem.

Podpis:

Józef Kemilk

02.2017

Dodaj ocenę i (lub) komentarz

ZALOGUJ SIĘ ŻEBY DODAĆ OCENĘ

Twoja ocena:


5	4,5	4	3,5	3	2,5	2	1,5	1

ZALOGUJ SIĘ ŻEBY DODAĆ KOMENTARZ

Twój komentarz:

Autor płaci 100 poscredy(ów) za komentarz (tylko pierwszy) powyżej 300 znaków.