Święta w Akyrfie część 2

UŻYTKOWNIK

Nie zalogowany
Logowanie
Załóż nowe konto

KONKURS

We wrześniu nagrodą jest książka
Lata
Annie Ernaux
Powodzenia.

SPONSOROWANE

Pięc Domen: Tom 2 - Wiatry Zmiany: cz. 15

ROZDZIAŁ II:

Drugie fanowskie opowiadanie w świecie Conana Barbarzyńcy, autorstwa R.E.Howarda. Kolejne pojawi się niebawem. (Prolog w opowiadaniu Wyjście w mrok)

Hagan - Wyjście w mrok

Pierwsze fanowskie opowiadanie w świecie Conana Barbarzyńcy, autorstwa R.E.Howarda.

BLÓŹNIERSTFO

Wygłup metafizyczny... Historyjka o ostatniej szansie danej ludzkości. Uwaga, może urazać uczucia religijne, a nawet antyreligijne

Dzwonnik z Notre Dame

W gruzy się sypie...

Bliskie spotkania

Chodźmy...

TENEBRIS

Ciemność jest wokół nas. A jeśli jest także w Tobie?

INNI

Och, młodzi moi, okultyzm to Wasz wróg! (Z dorosłymi nie inaczej...) Całość w księgarniach.

Podstęp

Historia trudnej miłości, która powraca po latach.

Krzyż

Traumatycznie. Przeczytaj i spróbuj zrozumieć, co powinno spotkać właśnie Ciebie.

REKLAMA

WYBIERZ TYP

Opowiadanie
Powieść
Scenariusz
Poezja
Dramat
Poradnik
Felieton
Reportaż
Komentarz
Inny

CZYTAJ

NOWE OPOWIAD.
NOWE TYTUŁY
POPULARNE
NAJLEPSZE
LOSOWE

ON-LINE

Serwis przegląda:
1947
użytkowników.

Gości:
1947
Zalogowanych:
0
Użytkownicy on-line

REKLAMA

POZYCJA: 68652

68652

Święta w Akyrfie część 2

Data
11-06-05

Typ
O-opowiadanie

Kategoria
Fantasy/Dla dzieci/Komedia

Rozmiar
7 kb

Czytane
5367

Głosy
0

Ocena
0.00

Zmiany
11-06-05

Dostęp
W -wszyscy

Przeznaczenie
W-dla wszystkich

Autor: bufecik

Podpis: mupet

ciąg dalszy

Opublikowany w:

opowiadania.pl

Święta w Akyrfie część 2

Rozdział 1

Żółto, wszędzie żółto. Pustynia wysokiej, żółtej trawy ciągnącej się z każdej strony aż po horyzont, gdzieniegdzie przeplatana pojedynczymi drzewami, bądź skupiskami drzew tworzących małe zagajniki. A nad tym wszystkim błękitne bezchmurne niebo i gorące, palące słońce. Tak w dużym uproszczeniu wyglądała Akyrfa.
Nagle na horyzoncie nieba pojawił się cień, który w miarę jak się zbliżał robił coraz większy aż w końcu przysiadł na gałęzi osamotnionego drzewa i wtedy cień okazał się sępem.
W cieniu owego drzewa leżał gepard.
- Jesteś za wcześnie. Miałeś być w samo południe, a nim słońce wzejdzie i osiągnie ten pułap, minie jeszcze trochę czasu. - powiedział nie podnosząc głowy.
- Skąd wiedziałeś, że to ja? - zapytał zdziwiony sęp?
- Twój zapach! Nie musisz nic mówić kiedy się zbliżasz, a ja i tak wiem, że to ty.
- Bardzo dziękuje za komplement. - powiedział urażony sęp.
- Nie o to chodzi. Nie mówię, że zapach jest przykry. Mówię tylko, że jest charakterystyczny. Nie sposób go pomylić z niczym innym. To jak zapach świeżego mięsa pośród łąki kwiatów. Od razu rzuca się w nozdrza.
- Nie mogłeś od razu powiedzieć, że śmierdzę padliną.
- Nieważne. Nie spotkaliśmy się tu, żeby gadać o twoim zapachu. Co dla mnie masz?
- Nic. - odpowiedział beztrosko sęp.
Nagle gepard zerwał się i jednym susem znalazł się przy drzewie i bezskutecznie próbował się wspiąć po grubym pniu i dostać się do gałęzi na której siedział sęp.
- Daruj sobie, gepardy nie potrafią się wspinać. A jeśli chodzi o latanie to prawdziwi z was analfabeci. Nic mi nie zrobisz, jestem poza twoim zasięgiem. Wyluzuj, pobiegaj trochę, napij się ziółek.
- Mam gdzieś ziółka! Masz czelność przychodzić tu za wcześnie i mówić mi, że nic nie masz! Ach, ty! Wcześniej czy później cie dorwę! - krzyczał gepard próbując doskoczyć do sępa.
- Najnowsze wyniki badań mądrali donoszą, że złość powoduje gorsze samopoczucie szkodzi na sierść, skraca życie, ma się nieprzyjemny wyraz pyska i jest się wtedy bardzo nerwowym co utrudnia logiczne myślenie.
- Co ty nie powiesz. - syknął gepard, podejmując się kolejnego nieudanego doskoku do gałęzi.
- Czasem też powoduje idiotyczne zachowanie. Dobrze ci radze uspokój się, jesteś dzikim kotem, trochę godności. A poza tym ja tylko żartowałem. Mam coś co może cie zainteresować. Wieści takie, że kły bieleją. Denerwowałeś się zupełnie niepotrzebnie.
- Co!!! Ach ty...
- Widzisz ciągle to robisz. Kto ci teraz odda te chwile, które zmarnowałeś na wkurzanie się na mnie? Kto ci odda te chwile, które mogłeś poświęcić na coś bardziej konstruktywnego? Przepadły i nie wrócą już więcej.
- Przestań w końcu kłapać dziobem. Co to za nowiny? - zapytał gepard tym razem już spokojnie.
Sęp posłusznie zamknął dziób. Przez dłuższa chwile panowała niezręczna cisza, którą przerwał gepard.
- Czemu nic nie mówisz?
- Kazałeś mi siedzieć cicho – wyszeptał po chwili milczenia sęp.
- OSKUBIE CIE Z PIÓR I WSADZE CI JE DO DZIOBA!! - wrzasnął gepard.
- Jesteś niepoprawny mój drogi, ciśnienie ci skoczy i nie będziesz mógł polować. Powinieneś brać przykład z bawołów, one się nigdy nie denerwują i jak długo żyją. Znam świetnego od nerwów. Pomoże ci, chcesz to dam ci namiary.
- Kogo od nerwów?
- Specjalistę, pomaga tym co są nerwowi się uspokoić.
- W jaki sposób?
- Nie wiem ale jest dobry.
- Co masz dla mnie? - zapytał po raz kolejny gepard.
- Wielkie stada antylop, małp, wielbłądów, skrzatów pustynnych nadciągają z północy w nasza stronę. Jest ich więcej niż gniazd na niebie.
- Chyba gwiazd.- poprawił go gepard.
- Nie, gniazd. Ta teoria, że te migające punkty widoczne w nocy to gazowe kule oddalone o bardzo, bardzo daleko stąd to brednie.
- A co to według ciebie jest?
- Gniazda. Zapalone od słońca gniazda ptaków porwane przez wiatr i uniesione hen do góry, niewidoczne w dzień bo jest za jasno. Dlatego są widoczne tylko w nocy.
- A jak wyjaśnisz to, że są nieruchome? Przecież jeżeli są porwane przez wiatr to by się poruszały.
- Dotarły po kres nieba i tam się przylepiły do tej lepkiej maźi, tam gdzieś na krańcu nieba. - odpowiedział sęp.
- Podpalone od słońca gniazda ptasie, który przylepiły się do nieba. Tak, to ma głęboki sens - mówił gepard kiwając przy tym łbem, jakby potakiwał sepowi.
- Prawda, ty też widzisz wyższość tej teorii nad kupą gazowych kul.- ucieszył się sęp.
- Ptaku! Czy ty wiesz co to jest sarkazm – zirytował się gepard.- Jak ty właściwie masz na imię?
- Ted.
- Sep Ted. Cha, Cha, Cha!
- A ty jak masz na imię?
- Gerard.- powiedział bardzo cicho gepard, tak, że ledwo go było słychać.
- Gepard Gerard. Cha, cha, cha!
Ta dziwna para nie wiedziała o sobie praktycznie nic. Nie znali nawet swoich imion aż do teraz. Mieli między sobą pewien układ, z którego czerpali wzajemne korzyści i ich relacje nie wychodziły poza ten układ. Ted lustrował z powietrza okolice, był zwiadowcą, który wypatruje pożywienia i potencjalnych wrogów i donosił Gerardowi jak wygląda sytuacja. W zamian mógł liczyć na spory udział z tego co ten upoluje. Łączyło ich jedno – nażreć się do syta, a im więcej jedzenia i łatwiej zdobyte tym lepiej.
- Skąd tyle tych stad nadciągających z północy. I co robią tam skrzaty pustynne? Przecież one nie ruszają się poza pustynie.
- Nie wiem, ale to faktycznie dziwne. Są całkiem niedaleko, wyjdźmy im naprzeciw i zapytajmy co tu robią.
I poszli. Właściwie tylko gepard szedł bo sęp szybował nad nim zataczając koła.
- Zbliżają się – krzyknął sep.
Okolica była bezdrzewna tak. że już wkrótce nawet Gerard zauważył w oddali tumany kurzu, które stawały się coraz większe i większe, a wśród nich coraz dawały się wyróżnić pojedyncze sylwetki antylop.
- Dziwne, jest już południe a nie jest wcale gorąco. Wręcz przeciwnie, jest letnio a nawet przyjemnie. O tej porze powinien być skwar nie do zniesienia. Mam wrażenie, że ich pojawienie się tu ma z tym związek. - powiedział gepard.
- Tego właśnie musimy się dowiedzieć. - odpowiedział sep.
Stado antylop, skrzatów, gnomów, małp, elfów i mnóstwa innych stworzeń nagle stanęło nieruchomo na widok geparda, który stanął mu na drodze oraz sępa, który sfrunął i usiadł koło niego na ziemi.
Przez chwile stali naprzeciw siebie w milczeniu niczym dwie wrogie armie na chwile przed bitwą. Tysiące stworzeń nadciągających z północy kontra samotny gepard i jego kompan – sęp.
Ze stada wystąpił wielki byk gnu i zaczął zmierzać powoli naprzód. Gerard uczynił to samo. Spotkali się w połowie drogi.
- Witaj. Nazywam się Gerard. Przybywam w pokoju... - urwał bo uświadomił sobie, że powiedział coś nie tak, nie on był tu przybyszem tylko ten byk – Tfu, to znaczy mam pokojowe intencje. Co tu robicie i skąd przybywacie?
- Witaj. Nazywam się Waldan i jestem przywódca tej gromady. Przybywamy tu szukać schronienia. W naszym kraju pogoda stanęła na głowie. Zrobiło się zimno. Tak zimno jak nigdy dotąd. Nie wiemy czemu, wiemy tylko, że to zimno przybywa z północy.

Podpis:

mupet

02.2011

Dodaj ocenę i (lub) komentarz

ZALOGUJ SIĘ ŻEBY DODAĆ OCENĘ

Twoja ocena:


5	4,5	4	3,5	3	2,5	2	1,5	1

ZALOGUJ SIĘ ŻEBY DODAĆ KOMENTARZ

Twój komentarz: