Kruczogranatowa noc

UŻYTKOWNIK

Nie zalogowany
Logowanie
Załóż nowe konto

KONKURS

W kwietniu nagrodą jest książka
Folwark zwierzęcy
George Orwell
Powodzenia.

SPONSOROWANE

Dużo później Zielonka siedział wraz z Zimą w Ściętej. Była to trzecia z murowanych karczm znajdujących się na terenie Targu. Najmniejsza i zdecydowanie najmniej wystawna, jednak wciąż gwarantowała swojej właścicielce przyzwoite zyski zwłaszcza w tym

Targ - Dzień I - Rozdział III

Gdy wrócili pod Sanctum zgromadzony tłum blokował już niemal całą aleję. Zielonka rozglądał się ciekawie i chłonął wzrokiem wszystko co działo się wokół. A było co podziwiać, choć najwięcej zgromadzonych odzianych było raczej skromnie, w proste maski

Targ - Dzień I - Rozdział I

Szczur powoli wychylił łysy łebek spod sterty odpadków. Jego wąsy ruszały się szybko, gdy gryzoń czujnie obwąchiwał teren i rzucał na wszystkie strony płochliwe spojrzenia. Po dłuższych oględzinach uznał chyba, że jest bezpieczny...

Targ - Dzień I - Rozdział II

Zielonka poprowadził Zimę w stronę biedniejszej części Targu. Szli miarowym krokiem coraz bardziej oddalając się od Kwadratu, tym samym stopniowo pozostawiając za sobą linię murowanych budynków...

Dzwonnik z Notre Dame

W gruzy się sypie...

Bliskie spotkania

Chodźmy...

Sen o Ważnym Dniu

Opowiadanie napisane na konkurs związany ze słowem "JUBILEUSZ". Horror... swego rodzaju (nie do końca poważny).

Podstęp

Historia trudnej miłości, która powraca po latach.

Liście lecą z drzew

Krótki wiersz

Dwa dni z życia wariata.

Rozważania o normalności? Co to jest normalność a co nienormalność?

REKLAMA

WYBIERZ TYP

Opowiadanie
Powieść
Scenariusz
Poezja
Dramat
Poradnik
Felieton
Reportaż
Komentarz
Inny

CZYTAJ

NOWE OPOWIAD.
NOWE TYTUŁY
POPULARNE
NAJLEPSZE
LOSOWE

ON-LINE

Serwis przegląda:
1537
użytkowników.

Gości:
1537
Zalogowanych:
0
Użytkownicy on-line

REKLAMA

POZYCJA: 50

Kruczogranatowa noc

Data
03-06-08

Typ
O-opowiadanie

Kategoria
Fantastyka/-/-

Rozmiar
4 kb

Czytane
7214

Głosy
16

Ocena
3.56

Zmiany
03-06-08

Dostęp
W -wszyscy

Przeznaczenie
W-dla wszystkich

Autor: Baryl

Podpis: Dariusz "Baryl" Strzeboński

Krótki, mroczny tekst, którego powinno się brać na poważnie.

Opublikowany w:

wywrota.pl

Kruczogranatowa noc

Delikatna mgiełka światła tliła się nad świecami rozstawionymi na ceglanym kominku. Nasze twarze, wyraźnie płonące rumieńcem, były tylko czerwonymi plamkami w kosmosie tajemniczych, czarno-granatowych kształtów czyhających w naszym pokoju.
Jednym słowem - było ciemno. Cholernie ciemno. Po pewnym czasie wzroki nasze łowiły coraz więcej mrocznych konturów w pomieszczeniu. Na szczęście kształty owe nie poruszały się. Chyba.
Zresztą, nie robiło nam to wielkiej różnicy. Siedzieliśmy w łagodnym, ciepło-błękitnym letargu na grubym, zapewne czerwonym dywanie. Teraz - jak wszystko - dywan był czarno-granatowy, a my patrzyliśmy sobie w oczy. Bezustannie. Bez mrugnięc nawet. W świetliste i białe oczy na rozżarzonych licach.
Nie czekaliśmy na poranek - był zbyt odległy. Nie pamiętaliśmy wieczora - był wieki temu.
Zaiste - pomyślało jedno z nas - wielki jest Świat. Wielki i nieprzenikniony. Wie o tym każdy, także ten, kto nie zwiedził nawet sąsiedniego miasta.
Zaiste - pomyślało to drugie - Świat nieskończony jest w swym potencjale. I barwach. Boć cóż innego, jak nie barwy, kolory i odcienie stanowią o Świata naszego bogactwie?
Rozejrzeliśmy się po pokoju. Niespokojnie, acz powoli, wydłubując z mroku kolejne straszne kształty. Na próżno, bowiem na szczęście kształty owe nie poruszały się. Chyba.
Zatem li prawdą jest - pomyślało trzecie z nas - że Świat ten w pojemności dóbr swych i rozsądku granicach za małym się staje. Za małym dla dwóch istnień równoległych, w jedno połączyć się mających. Samodzielnie żrą one za dwóch, kolorytu swego ani w połowie Światu nie dostarczając, czyli bogactwa wzamian. Żrą łapczywie i po chamsku, nowe gęby złaknione po drodze dostarczając.
Biada! Biada to i hańba!
Z cichym, pojedyńczym stuknięciem a potem przeciągłym skrzypieniem otworzyła się czarna, zwęglona jakby okiennica. Za nią mieniła się granatowa poświata ciemnej i wciąż głębokiej nocy.
Czarna, jedwabna kotara, niczym chusta z prześwitującymi przezeń gwiazdy unosiła się lekko i trywialnie w objęciach nocnej bryzy. Żaden z kształtów zamieszkujących pokój nie poruszył się. Chyba.
Wieczna noc i wieczne zatracenie tego Świata - pomyślało czwarte z nas - polega na rozczłonkowaniu bytów sobie ewidentnie przeznaczonych, ktore - jak reakcja łańcuchowa - pociąga za sobą rozczłonkowania następne i następne, coraz bardziej dzieląc i różniczkując ten Świat. Pokrywając jego kwieciste i wielobarwne łąki szarym pyłem. Opadem fałszywej nadziei, bezsensu, depresji i schorzeń różnorakich.
Głos wewnętrzny, mimo że normalnie nieistniejący, był głosem bardzo donośnym. Męskim, stanowczym i okraszonym echem, ktorego nie powstydziłaby się najgłębsza studnia. Nawet tamta, ceglana z żurawiem, na placyku przed lepianką, przy której najstarsi nasi dziadowie mieli swoją ławeczkę i przy ktorej tworzył się zarówno nasz język jak i nasza kultura.
Gdy ostatecznie już ucichło głębinowe echo, zamknęliśmy oczy. Odbite płomienie tańczyły na naszych roziskrzonych twarzach. Świetlista, gęsta mgła nad kominkiem, czarny jedwab unoszony swieżym powietrzem. Stuk.
Mrugnęliśmy. Spojrzeliśmy na okiennicę.
Kształt stał na niej. Właściwie przeskakiwał to na jedną, to na drugą nogę. Wkońcu ustal na jednej, a szponem drugiej jął drapać czarne drewno.
Kruk.
Energicznie pokręcił dziobem, rozejrzał się chyżo, odczekał chwilę: nie za długą ale i nie za krótką - był profesjonalistą.
Nie byliśmy w stanie tego ujrzeć, ale wiedzieliśmy kiedy wbił w nas swój bystry wzrok.
Przemówił:
Dla was Świat zaczernion będzie,
Waszym jedynym nieszczęściem -
Żeście skąpi są w miłości.
Nevermore!
Natychmiast zerwaliśmy się z letargu. Zerwaliśmy się także z dywanu. Ptaszysko, trzepocząc głośno skrzydłami odleciało w nieznane.
Dobiegnęliśmy do włącznika światła, szybkim ruchem je włączyliśmy. I zniknęliśmy.

Stałem sam, jak głupi, na środku pokoju, o trzeciej nad ranem. Obok mnie rozłożone na wyblakło-czerwonym dywanie trzy lustra, na kominku dogasały ogarki poustawianych gęsto, grubych świec.
Było chłodno - ktoś otworzył okno. To zdarzyło mi się nie pierwszy raz. Nie dziwota, że jestem sam - która by chciała lunatyka?
Posprzątałem, zgasiłem światlo, zamknąwszy jeszcze okno udałem się spać w nadziei natrafienia na jakiś miły sen.
Pokój znów był czarno-granatowy. Jeden z tajemniczych kształtów zamieszkujących pomieszczenie poruszył się. Chyba.

Podpis:

Dariusz "Baryl" Strzeboński

poczatek 2003

Dodaj ocenę i (lub) komentarz

ZALOGUJ SIĘ ŻEBY DODAĆ OCENĘ

Twoja ocena:


5	4,5	4	3,5	3	2,5	2	1,5	1

ZALOGUJ SIĘ ŻEBY DODAĆ KOMENTARZ

Twój komentarz: