Wędrowiec

UŻYTKOWNIK

Nie zalogowany
Logowanie
Załóż nowe konto

KONKURS

We wrześniu nagrodą jest książka
Wielki Gatsby
Francis Scott Fitzgerard
Powodzenia.

SPONSOROWANE

Sen o Ważnym Dniu

Opowiadanie napisane na konkurs związany ze słowem "JUBILEUSZ". Horror... swego rodzaju (nie do końca poważny).

Bliskie spotkania

Chodźmy...

Podstęp

Historia trudnej miłości, która powraca po latach.

Krzyż

Traumatycznie. Przeczytaj i spróbuj zrozumieć, co powinno spotkać właśnie Ciebie.

Liście lecą z drzew

Krótki wiersz

Brak

Wiersz filozoficzny

Dwa dni z życia wariata.

Rozważania o normalności? Co to jest normalność a co nienormalność?

Zapach deszczu.

Takie moje wspomnienia.

Nowa Atlantyda

Jedna z przyszłości futurystycznych zawartych w e-booku "Futurystyka" (Przyszłość kiepska)

Nowozrodzenie

Czym jest zbawienie.

REKLAMA

WYBIERZ TYP

Opowiadanie
Powieść
Scenariusz
Poezja
Dramat
Poradnik
Felieton
Reportaż
Komentarz
Inny

CZYTAJ

NOWE OPOWIAD.
NOWE TYTUŁY
POPULARNE
NAJLEPSZE
LOSOWE

ON-LINE

Serwis przegląda:
2086
użytkowników.

Gości:
2086
Zalogowanych:
0
Użytkownicy on-line

REKLAMA

POZYCJA: 32847

32847

Wędrowiec

Data
07-05-06

Typ
W-poezja

Kategoria
Inne/-/-

Rozmiar
2 kb

Czytane
1817

Głosy
15

Ocena
4.97

Zmiany
13-05-24

Dostęp
W -wszyscy

Przeznaczenie
W-dla wszystkich

Autor: Voyager

Podpis: Andrzej Jarosz

O wędrówce...

Opublikowany w:

tomiku poezji

Wędrowiec

Są we mnie bramy do piekła i nieba,
wyśpiewaj pieśni, co się we mnie dzieje.
Nie każdy czyta, ale pisać trzeba,
fałsz z prawdą, złudą? Może, lecz istnieję!
Nazywam rzeczy, żeby ulżyć sobie,
niech się myśl snuje i słowo po słowie.

W ciągłych rozterkach żyję niespełniony,
coś chwytam, trzymam, coś wiem i znów nie wiem,
nieokreślonych uczuć są miliony,
ale się rządzą kpiną, bólem, gniewem
i się rozumem ni sercem nie dadzą
pojąć. Niewoląc, niszczą swoją władzą.

Wtedy uciekam, porzucając duszę,
a przecież mamy razem iść we dwoje,
więc w końcu staję i poczekać muszę,
ze mną czekają lęki, niepokoje,
obok przechodzą obojętnie ludzie
i ja, i oni utrudzeni, w brudzie.

Przy drodze życia znam już tysiąc domów,
lecz w każdym zegar nie dla mnie czas mierzy,
patrzę na mury mijanych zakonów,
domy modlitwy i bożych rycerzy.
I takim wtedy, że wszystko bym rzucił,
w furtę zastukał, o azyl się zwrócił.

Potem nacicha, bledną nikną mary,
dzień wstaje nowy i nade mną łaska,
daleko patrzę, wielkie mam zamiary,
a potem znowu piorun z nagła trzaska!
Wzloty, upadki znoszę na przemiany,
czym ja przeklęty, czy może wybrany?

w ręku kij dziada czy laska proroka?
stoję naprzeciw wieczności ogromu
zło woła z dołu a Dobro z wysoka
myślę że za mną już czasy przełomu
idę wciąż wyżej i wyżej bez końca
idę do domu wschodzącego słońca

do domu tego nie ma dróg na skróty
wabią na przełaj zwodne uroczyska
kielich goryczy i kromka pokuty
powinny starczyć w drodze do schroniska
iskram boskości wcielona w człowieka
idę do domu, gdzieś Dom na mnie czeka!

chociaż go jeszcze gwiezdny obłok kryje
pójdę jak trzeba za dalsze mgławice
będę wędrował przez ziemie niczyje
gdzieś rajskich kaskad pienią się krynice!
zaczerpnę w dłonie z dłoni się napiję
i Żywej Wody poznam tajemnice
jeżeli poznam u końca podróży
chciałbym też poznać swych Aniołów Stróży

Podpis:

Andrzej Jarosz

1990

Dodaj ocenę i (lub) komentarz

ZALOGUJ SIĘ ŻEBY DODAĆ OCENĘ

Twoja ocena:


5	4,5	4	3,5	3	2,5	2	1,5	1

ZALOGUJ SIĘ ŻEBY DODAĆ KOMENTARZ

Twój komentarz: