DZIEN W KTORYM MOŻNA WSZYTKO STRACIĆ

UŻYTKOWNIK

Nie zalogowany
Logowanie
Załóż nowe konto

KONKURS

We wrześniu nagrodą jest książka
Wielki Gatsby
Francis Scott Fitzgerard
Powodzenia.

SPONSOROWANE

- Wojna przyszła do nas niepostrzeżenie - budzisz się pewnego ranka i już jest. - Gdzie jest, mamo? - zapytała matkę moja sześcioletnia siostra, przecierając zaspane oczy. - Wszędzie, moje dziecko, wszędzie... - odpowiedziała

Sen o Ważnym Dniu

Opowiadanie napisane na konkurs związany ze słowem "JUBILEUSZ". Horror... swego rodzaju (nie do końca poważny).

Bliskie spotkania

Chodźmy...

Podstęp

Historia trudnej miłości, która powraca po latach.

Krzyż

Traumatycznie. Przeczytaj i spróbuj zrozumieć, co powinno spotkać właśnie Ciebie.

Dwa dni z życia wariata.

Rozważania o normalności? Co to jest normalność a co nienormalność?

Liście lecą z drzew

Krótki wiersz

Brak

Wiersz filozoficzny

Zapach deszczu.

Takie moje wspomnienia.

Nowozrodzenie

Czym jest zbawienie.

REKLAMA

WYBIERZ TYP

Opowiadanie
Powieść
Scenariusz
Poezja
Dramat
Poradnik
Felieton
Reportaż
Komentarz
Inny

CZYTAJ

NOWE OPOWIAD.
NOWE TYTUŁY
POPULARNE
NAJLEPSZE
LOSOWE

ON-LINE

Serwis przegląda:
1608
użytkowników.

Gości:
1608
Zalogowanych:
0
Użytkownicy on-line

REKLAMA

POZYCJA: 26143

26143

DZIEN W KTORYM MOŻNA WSZYTKO STRACIĆ

Data
06-07-07

Typ
D-dramat

Kategoria
Historia/Historia/Historia

Rozmiar
6 kb

Czytane
5148

Głosy
3

Ocena
4.67

Zmiany
06-08-29

Dostęp
W -wszyscy

Przeznaczenie
W-dla wszystkich

Autor: MISZEL-NL

Podpis: MICHEL HAJDUK

WYBÓR TRUDNY LECZ DOKONAŁAM WYBORU -proszę o jakies kometarze

Opublikowany w:

WWW.OPOWIADANIA.PL

DZIEN W KTORYM MOŻNA WSZYTKO STRACIĆ

KACHAM LECZ ZABIJAM- część 1
Ból ciała połączony z wielorakim bólem duchowym: świadomość coraz gorszego stanu własnego organizmu i postępującego wycieńczenia, coraz dotkliwsza utrata samodzielności i swobody ruchu, zmniejszający się krąg przyjaciół, narastające osamotnienie, lęk przed tym, co nieuchronnie nadchodzi, obawa o los najbliższychtych których kochamy czasem los zadaje pytania ktore musimy sami zdecydować, zwłaszcza jeśli są to dzieci, świadomość wielu niezakończonych spraw we własnym życiu - to wszystko składa się na owo przerażająco ciężkie brzemię, przygniatające człowieka nieuleczalnie chorego cirpienie ból starch wszystko nam krąży w gŁowie myslenie problemy decyzje wykaczają człowieka zycie jest cieszkie . Można sobie wyobrazić, jak będą wyglądać odwiedziny chorego przez osoby o mentalności proeutanatycznej. Podczas każdej wizyty będą się domagać od niego tzw. godnego zachowania, czyli decyzji, aby w końcu poprosił o eutanazję i szlachetnie zakończył swe życie. Nietrudno dostrzec, że oczekiwania te implikują pogląd, że życie, które chory prowadzi, jest niegodne, że zwlekając z tą decyzją, zachowuje się niegodnie, że ma szansę nadać sens swojemu życiu i swojej chorobie wtedy, kiedy podda się w końcu procedurze "godnej śmierci", czyli eutanazji. Ludziom starym, ofiarom wypadków, osobom cierpiące na schorzenia genetyczne, dotkniętym chorobami nowotworowymi można wydłużyć procesy metaboliczne przy użyciu technik medycznych praktycznie rzecz biorąc na bardzo długo. Problem polega na tym, że nie można przedłużyć tym osobom świadomości. Jeszcze za życia jako jednostki społeczne ponoszą smierc Można sobie wyobrazić, jak będą
Dramat polega na tym, że są one jednak przez część lekarzy podłączane do respiratorów, by uchronić się przed zarzutami o eutanazję. W efekcie takie dzieci zajmują miejsca reanimacyjne dla tych noworodków, które mimo trwałego uszkodzenia mają jakieś szanse na przeżycie. Nie można już walczyć o szacunek dla życia bez zadawania sobie stale wielkich pytań, które trapiły ludzi w ciągu całej historii i zajmowały ich umysły życie jest cieżkie czasem sami musimy wybierac co bedze dobre a co nie Przez eutanazję można rozumieć czynne i bezbolesne zadanie śmierci człowiekowi, gdy - po pierwsze - jego stan fizyczny lub psychiczny uległ głębokiemu uszkodzeniu, po drugie - nie można za pomocą środków medycznych sami nie wiedzeli bys my co będzie dobre dal naszych bliskich .Życie to chyba wielka męka dal nas wszystkich nie tylko dla mnie I mego męża .Mialam kochanego męża I dwoje kochanych ,dzieci takie miałam szczescie urodzilam pieknie syna I cudownom dziewczynke .Tak sie cieszylam życiem aż do pewnej godziny kiedy przyszedł lekarz I powiedzal ze moje dzieci som smiertelne chore I nie ,ma dla nich ,żadnej pomocy.Wtedy poczułam jak bóg odebrał mi zycie Emanueli Kasimira, , urodziłY się ,w 1999r. z niezmiernie rzadką, nieuleczalną chorobą. Dziewczynka i syn cierpiała na zaburzenia metabolizmu, co w konsekwencji prowadziło do nienormalnego rozwoju kości. Lekarz dawał jej 30 miesięcy życia. – Nie mogliśmy patrzeć jak ,oni sie menczą to bylo straszne bole . Postanowiliśmy pomóc im odejść. Ostatecznie lekarz zgodził się na eutanazję za 7 miesięcy. Dzieci dostała morfinę. Ostanie slowa mych dzieci które wypowiedzaly (mama nie placz , dzis mija ich 1 rocznica smierci moich dzeci zawsze pamietam ten czas chodz mialam ich pare miesiecy przy sobie nigdy nie zapominam.Kocham ich I zawsze bedem ich kochała, kiedy przeczytałam historie pewnego chlopaka który byl, smiertelnie chory I nie bylo żadnej pomocy dla niego I jak ciepial calymi dniami I nocami myślałam wtedy o swoich dzieciach jak oni ciezko cierpiec muszą całymi dniami I nocami w lozku tylko leki maszyny kroplówki strasznie wszystko to wyglądalo, dopiero wtedy myslałam o eutanazji .moze to bedze dobra decyzja może zła ,ale nie umialem patrzec jak moje dzeci cierpiom dalam bym im wszystko zeby nie cierpieli serce krojilo sie karzdego dnia twarze bladziutke rece wychudzone oczy pod krożone cieszkie sapanie płakalem dzeń i noc mysląc o eutanazji moich dzeci po tygodniu upewilam sie czy da sie je jeszcze jakos uratować, chodzilam po szpitalach poradniach klinikach wszedze muwionio nie nie ma juz pomocy dla mych dzeci .Wy pierszym momecie zabraklo mi slł bóg mnie opuscil ie mialam nikogo zostalam sama ze decyzjom czy bedęm się smarzyc ,w piekle czy bedęm w niebie bylo mi wszystko jedno tylko zeby moje dzeci nie cierpialy to bylo moje marzenie jeszcz czas lecial jak woda strumykiem myslami bylam o eutanazji po dwóch tygodniach zdecydowalam jesli nie ma pomocy ratunku dla mych dzeci nie lepiej odpoczywajm wspokoju niz mieli by cierpieć przez lata wtedy holandia wykonywała piersze zabiegi -możliwość odbierania życia nieuleczalnie chorym dzieciom za zgodą ich rodziców.Kiedy jednak wszystko sie skoczyło serce nie zapominało nie wiem sama , czy może dobrze zrobilam nie mialam nikogo ,mój mąż mnie zostawil poszukal sobie innej cale moje życie popadlo w gruzy czasem sosiedzi potepiają mnie ze zabilam swoje dzieci , lecz nikt nie wiel ile takie osoby muszą wycierpieć .Fakt można to przećiągać lecz czy tam to sens dziś czy za dwa miesiące I tak się skoczy życie (ból ,ból ) daje starszemu czlowiekowi czasem oznaki a malym dzieciąm które cierpią calymi dniami I nocami czy, ma to jakis sens życia .Dziś już doszlam ,do takiego ,etapu życia że zrobilam slusznie . Ból ciała połączony z wielorakim bólem duchowym: świadomość coraz gorszego stanu własnego organizmu i postępującego wycieńczenia, coraz dotkliwsza utrata samodzielności i swobody ruchu, zmniejszający się krąg przyjaciół, narastające osamotnienie, lęk przed tym, co nieuchronnie.

Podpis:

MICHEL HAJDUK

07.07.2006 MISZEL-NL

Dodaj ocenę i (lub) komentarz

ZALOGUJ SIĘ ŻEBY DODAĆ OCENĘ

Twoja ocena:


5	4,5	4	3,5	3	2,5	2	1,5	1

ZALOGUJ SIĘ ŻEBY DODAĆ KOMENTARZ

Twój komentarz: